Page 188 - Puissance Euro 1

186U hebt zelf verschillende Olympische deelnames op uw palmares staan. Hoe hebt u de overstap naar bondscoaching gemaakt?Ik heb 27 jaar actief zelf de paardensport bedreven op het hoogste niveau. Olympische Spelen meegereden, wereld- kampioenschappen en Europese kampioenschappen. Net toen ik op het punt stond dat ik wel iets anders wou in mijn loopbaan dan elke dag tussen de vijf en de tien paarden rijden, kwam een vacature vrij als coach voor de jeugd en young riders van het KNHS. Ik ben drie jaar jeugdcoach geweest en ondertussen ben ik al elf jaar coach voor de senioren.Was de begeleiding toen anders dan nu?Ikzelf ben begonnen als coach zonder hulp en dat was best moeilijk. Als jeugd- en jongerencoach moet je niet alleen les geven en de jongeren begeleiden, je moet ook met de ouders werken en met de media. Ik heb alles door schade en schande moeten leren maar dat was best leuk. Ik beheers mijn vak goed, ik heb mijn knowhow als sporter en kan goed communiceren. Met het juniorenteam wonnen wein 2004 al meteen goud. Ondertussen ben ik alles samenal veertien jaar coach – ik ben daarmee de langst zittende coach – en is de begeleiding intenser geworden, zowel voor nieuwe coaches die vandaag de dag de kans krijgen zich langzaam te ontwikkelen, als voor de ruiters. Vroeger moest je als jonge ruiter veel zelf plannen, vandaag heeft de tienja- rige ruiter een privécoach.Is zoals in de voetbalwereld de coach vandaag een held terwijl hij morgen aan de deur wordt gezet? Gelukkig is dat in de paardenwereld niet zo, maar als je als coach de plank misslaat, dan ben je ook aan de beurt. Dat is logisch. Bondscoach zijn is een hele mooie maar een hele moeilijke job. Je doet het nooit goed.Ook niet als er gewonnen wordt?Een euforisch moment wordt altijd gevolgd door de reali- teit. Vorig jaar in Caen wonnen we twee gouden medailles en dat was geweldig maar de volgende maandag was ik opnieuw op kantoor alle komende wereldbekerwedstrijden voor het indoorseizoen aan het uitwerken. In die periode moest ik ervoor zorgen dat mijn team fit to compete in de finale in Barcelona stond en kwamen de ruiters aan mijn deur kloppen met de vraag wie ik zou selecteren voor de wereldbekerwedstrijd een paar weken later.Is coaching een opeenvolging van mensen blij maken en teleurstellen?Ik maak bij elke selectie enkele mensen blij, ik stel er een heleboel teleur en ik maak er een paar een keertje kwaad.Rob Ehrens is team coach for the Dutch Jumping Seniors team. With eleven years under his belt he is the longest- serving team coach. Just returned from an intercontinen- tal game in Rome and on his way to a clinic in Brazil, he makes time for Puissance Magazine. We meet up with him in his home in Hamont-Achel.You have taken part in various Olympic Games. How did you make the transformation to team coach?For 27 years I was actively competing in equestrian sport at the highest level: Olympic Games, world and European cham- pionships. Just when I came to the point in my career that I wanted something other than riding between 5 to 10 horses each day, a vacancy caught my eye for a coach for juniors and young riders of the KNHS. I coached juniors for three years and in the mean time I have been a coach for seniors for eleven years.Has the support changed?I started as a coach without any help, and that was hard. As junior and young rider coach not only do you have to teach and guide the youngsters but you also have to work with the parents and the media. I had to learn things the hard way, but it was kind of fun. I know what I am talking about, I have my experience and I am good at communicating. We took the gold straight away in 2004 with the junior team. All in all I have been a coach for 14 years now, which makes me the longest reigning coach, and the guidance has become more intensive, for the new coaches who are given the opportu- nity to develop themselves slowly as well as for the riders. Back in the days, as a young rider, you had to plan everything yourself, nowadays, a 10 year old rider has a private coach at his disposal.Is it like in the football world where the coach could be the hero one day and be booted out the next? Luckily that is not the case in the equestrian world, but if you get it wrong, as a coach, you’ve also had it! That makes sense. Being a team coach is nice, but it is also hard. There’s always something wrong.Even when you win?A euphoric moment is always followed by reality. Last yearwe won two golden medals in Caen and that was superb, but the next Monday I was at the office sorting out things for the upcoming world cup qualifications for the indoor season. At the time I had to make sure my team was fit to compete in the final in Barcelona and riders were knocking on my door asking who I would be selecting for the world cup qualifications in a few weeks time.