Page 140 - Puissance Euro 1

138Reiter is een fenomeen en werd in 2004 ‘Hotelier van het jaar’ en in 2010 ‘Manager van het jaar’. Titels die kunnen tellen in Oostenrijk.Het levensverhaal van Reiter leest als een roman. Oorspron- kelijk baatten zijn grootouders hier een klein pension uit, dat zijn ouders op hun beurt verder uitbouwden tot hijzelf van hen de fakkel overnam in 1975, na passages in hotels in de Verenigde Staten, Engeland en Frankrijk.‘Een harde, maar goede leerschool’, steekt hij rustig van wal. Zijn zachte stem heeft je meteen in de ban. ‘We waren toentertijd werkelijk een arme hond. In het kamertje waar we verbleven hielden we onze jas aan want we moesten zes pence betalen voor de verwarming, toen veel geld. Ik heb destijds ook echt honger geleden, maar achteraf was dit een erg waardevol gevoel. Discipline was ons van jongs af bij- gebracht door onze moeder. Het was als kind reeds werken, we hadden geen woonkamer, we groeiden op in de keuken. Zo begon ik met het afwassen van drie grote kuipen, de eerste was voor de varkens, de tweede werd gebruikt om te wassen en de derde om te zwemmen... Hard labeur. Al moet ik er meteen bijzeggen dat ik wel liefdevolle ouders had.’WELLNESS PIONIEROp zijn 22ste was hij tweede receptionist in een groot Londens hotel met duizend bedden. ‘Ik was hierna onge- twijfeld gemakkelijk frontmanager van om het even welka character. In 2004 he was ‘Hotelier of the Year’ and in 2010 he became ‘Manager of the Year’, titles that do have a ring in Austria.Reiter’s life story reads like a novel. His grandparents used to run a small pension house in the area. His parents extended the house and Karl took over in 1975 after coming back from a tour of hotels in the USA, Britain and France. ‘That was a hard, but good school’, he starts out. His gentle voice instantly captures you. ‘We had to survive as poor dogs at the time. In the bedroom we kept on our coats because we had to pay sixpence to turn on the heating, a considerable expense for us at the time. I really did suffer from hunger, but in hindsight it has proved to be an invaluable experience. We were brought up in strict discipline by our mother. As kids we were used to working. We lived in the kitchen, there was no living-room. I started by cleaning three big tubs, the first one for the pigs, the second one for us to wash and the third one to bathe and swim ... Hard labour. Yet our parents loved us dearly.’Wellness pioneerKarl Reiter was the second receptionist in a great London hotel with 1,000 beds when he was twenty-two years ofage. ‘After this experience I easily could have become front manager of any hotel between Tokio and Los Angeles. Eventu- ally however I took over my parents’ business, which wasnot without any risk though. We invested 18 million Austrian shilling, about € 1.4 million: we built 44 new rooms to reacha total of 136 beds, but we had only 206 guests that winter.It was no walk-over. Apart from reception, my wife neededto make ends meet by selling schnaps, Stroh rum and picture postcards. In the high season we welcomed some 30 coaches for lunches. It was hard work, but it enabled us to take an- other step forward building another 54 rooms and starting up what is now attractively called ‘wellness’.’